چادر گلدار نماز

پرده اول:
رکعت سوم بود. امام که به رکوع رفت خم شدم و چشمم افتاد به گلهای صورتی و آبی ریز چادر نماز. نمیدانم لبخند زدم یا نه اما حس خوشایندی بود.
فکر کردم چقدر چادر و مقنعه نماز به من آرامش میدهد.به مدل و رنگ گلهای چادر فکر میکردم که یک آن به ذهنم خطور کرد چه میشد یک چادر از بهشت برایم می آوردند...
امام از رکوع بلند شد...
من هم...
صدای خنده خدا از بهشت می آمد...
...
پرده دوم:
از نماز جماعت برمیگشتم. اندک ادعیه ای که از تعقیبات در حافظه داشتم خواندم به اضافه دعای فرج. تمام که شد فکرم رفت سمت گذشته ها(بهتر بگویم پرواز کرد). یادم افتاد چقدر مصرانه بعد از نماز ميخواستمش...
یادم افتاد به دعاهای از صمیم قلب بعد از نمازهایم...
و یادم آمد که مدتهاست هیچ چیز نخواسته ام...
بعد از "او" من هیچ چیز را نخواستم و تمام ادعیه بعد از نمازم شده تعقیبات مفاتیح الجنان...
شاید آن همه خواستن به اصرار بچه گانه بود؛
شاید من بزرگ شده باشم؛
شاید طبیعت رشد انسان این باشد اصلا؛
اما راستش را بخواهید دلم تنگ شده برای آن همه با اصرار خواستن...
طلب مصرانه...
دعای از عمق وجود...
دلم برای بچگی کردن تنگ میشود گاهی...
#او_نویسی