فلانی هیچ وقت عصبانی نمیشود وای به حالش

فلانی هیچ وقت عصبانی نمیشود؛ وای به حالش!
فلانی همیشه صبور و آرام است، حتی وقت رنجش؛ وای به حالت!
.
گاهی خشم، نشان آدمیت است!
پنجه به صورت دیگری کشیدن انسانی‌تر است از نادیده گرفتن، از جاخالی دادن، از انفعال...
خشم شروع میشود، اوج می‌‌گیرد و بالاخره تمام میشود‌، "بالاخره تمام می‌شود".
ولی سرکوبِ خشم میتواند یک عمر، آدم را در دور باطلِ خودویرانگری، کینه و میل به انتقام گرفتار کند.
کینه‌ میتواند رسوب کند، انبار شود، روی هم بیاید، زخم کهنه و گره‌ی کور شود و روح آدم را بتراشد، بخراشد، فرسوده کند.‌
مدارا مَداریِ منفعلانه گاهی ذخیره خشم است، گاهی افزودن بر دارایی کینه‌هاست، گاهی اعتیاد به رنجش است.
به "فلانی" کمک کنید داد بزند، شاید بتواند بعد از فروکش کردن خشم، به آرامش برسد و حتی نسبت به منبع خشم حس همدلی و شفقت پیدا کند‌؛ چیزی شبیه پالایش، شبیه برگشتن حس تعادل...
خوشا آتشی که فرصت گُر گرفتن و فرو نشستن داشته باشد.
زنده باد خشم....