جشن مهرگان:

جشن مهرگان:
مهر روز(روز شانزدهم) مهر ماه، جشن بزرگ مهرگان از جشن های باستانی ایرانی است و به گفته برخی از پژوهشگران این جشن تا بیست و دوم مهر ماه ادامه داشته است.

جشن مهرگان مانند نوروز در هر دوره ای متناسب با اندیشه ها و آیین های همان دوره در میان مردم رایج بوده و گرامی داشته می شده است. از همین رو گفته ها، روایت ها و نظریه های زیادی درباره فلسفه آن وجود دارد.

آن چیزی که درباره این جشن می توان گفت، پیوند آن با مهرورزی و عهد و پیمان است.

همانطور که طبع زیبا دوست آدمی حاضر نبوده است نوروز را که جشن طبیعت است فراموش کند، مهرگان هم به واسطه ی مفاهیم انسانی اش هزاران سال در میان مردم جای داشته است. هر انسانی با هر آیین و فرهنگی، مهر ورزی را می پسندد و شاید از همین رو این جشن از ابتدا در میان ایرانیان جای داشته و سپس با آمدن آیین های زرتشتی و اسلام اهمیت خود را حفظ کرده است.


واژه مهر:

اوستایی: میثره

پهلوی: میتر

پارسی باستان: میتره

پارسی: مهر

چم (معنی): مهر و محبت



ایزد مهر:

تمام ایزدانی که در اندیشه و آیین ایرانیان جای داشته اند بیشتر شبیه مفاهیم والای عرفانی و فلسفی می باشند اما به نظر می رسد با گذشت زمان به منظور آنکه برای مردم قابل درک باشد به صورت ایزدان و فرشته ها درآمده اند.

ایزد مهر از بزرگ ترین ایزدان آریایی است که حتی قبل از آیین زرتشتی در میان ایرانیان جایگاه ویژه ای داشته است.

مهر در اوستا از آفریدگان اهورامزدا محسوب شده است و ایزد محافظ «عهد و پیمان» است و از این رو فرشته ی فروغ و روشنایی است، تا هیچ چیز بر او پوشیده نباشد. شاید به همین جهت خورشید هم نمادی از آن می باشد.

یوستی ایرانشناس معروف مهر را «واسطه بین نور ازلی و نور محدث» می داند.

از واژه هایی که با مهر ساخته شده است، مهربان می باشد. با توجه به این موضوع می توان گفت مهربان کسی است که به عهد و پیمان خود بر قرار باشد و عهد نشکند و عاشق مهربان کسی است که پیمان خود را در عشق نشکند.
#ما_ایرانی_هستیم