ببخشید سکه دارید؟!

ببخشید سکه دارید؟!
چه قدر دلم می خواهد یکی پیدا شود
و بگوید:
«بله دارم. یه دونه کافیه؟! »
من هم تمام پهنه صورتم را با یک دانه لبخند عمیق بپوشانم و بعد، سپاس بی پایان
سکه را بگیرم و در گلوی خشک و تشنه ی تلفن بیندازم
یک سکه کافی ست تا از سر کوچه
بپیچم به پروپای باد
و بعد بچپم در نوستالژیای باجه ای که
تا بوده چادر رنگ و رو رفته اش را
با برگ های زردی گرفته ی پاییز،
ست کرده و بعد
بچپانم انگشت لاغرم را در حفره های صفر تا نُه...!
و بعد صدای جوانی مادر
صدای بم و مه گرفته ی پدر
و بعد...

نه!
حالا سال هاست که اعتبار هیچ سکه ای کافی نیست
که هیچ سکه ای از گلوی خشک و تشنه ی باجه ها پایین نمی رود
حالا سال هاست که می دانم کدِ یک جاهایی را نمی دانم...

ممنون از سکه ات عزیز اما
کدِ دنیای کودکی چند است؟؟؟