تو که گیسوی پریشان شده در پاییزی

تو که گیسوی پریشان شده در پاییزی...
من و لبهای تو و این همه ناپرهیزی...

چشم های سیه ات منشأ ویرانی هاست...
حتم دارم که تو از طایفه ی چنگیزی...

خواستم نذر کنم دار و ندارم را حیف...
جز دل ساده ام ای عشق! ندارم چیزی...

روبروی تو ام و زل زده ام در چشمت...
و تو از بی سر و سامانی من لبریزی...

من و گیسوی پریشان تو مانند همیم...
رسم این است که از مثل خودت بگریزی؟!...

من دلم از غم این عشق رهایی می خواست...
تو به کام من دلتنگ، غزل میریزی...