عادات آخرالزمان (۲)

ادامه پست قبل

 آن‌که روزیِ حلال جوید، سرزنش شود و جویندۀ حرام، ستایش شود؛

- مرده را به مسخره گیرند و کسی برای مرگِ او غمناک نشود؛

- ناسپاسی پدر و مادر آشکار شود و پدر و مادر را سبک شمارند. حالِ آنان نزد فرزند از همه بدتر باشد و فرزند خوشحال است که به آنها دروغ بندد. فرزند آنان را نفرین کند و از مرگشان خشنود شود؛

- تمام غم و اندوه مردم دربارۀ شکم و شهوتشان باشد و باکی ندارند که چه بخورند و با چه نکاح کنند؛

- هرکه مال یتیمان را بخورد، او را به‌شایستگی بستایند؛

- وقت نماز را سبک شمارند؛

- نشانه‌های آسمانی پدید آید، اما مردم از آن هراس نکنند؛

- اهل قرآن و تفسیر خوار شوند و هرکه آنان را دوست دارد نیز خوار شود؛

- زندگی مرد از کم‌فروشی اداره شود؛

- اگر شخصی سخن حق گوید و امر به معروف و نهی از منکر کند، دیگران او را نصیحت کنند و بگویندش که این کار بر تو لازم نیست؛

- نمازخوان برای ریا و خودنمایی نماز خوانَد؛

- قماربازی آشکار شود؛

- صدقه را به وساطتِ دیگران به اهلش دهند و برای رضای خدا ندهند؛ بلکه از روی درخواست مردم و اصرارِ آنها بپردازند؛

- در حَرَمین (مکه و مدینه) کارهایی که خدا دوست ندارد انجام گیرد؛

- دل مردم سخت و چشمانشان خشک شود و یاد خدا بر آنان سنگین آید؛

- حرام، حلال شود و حلال، حرام گردد؛

- فقیهانی پیدا شوند که برای غیر دین مساله آموزند و طالب دنیا و ریاست باشند؛

- مردم غیبت را سخن خوش‌مزه و نمکین شمارند و یکدیگر را بِدان مژده دهند؛

- شر و سخن‌چینی آشکار شود؛ و

- سوگندهای به‌ناحق به نام خدا بسیار شود.

 «الرّوضة من الکافی»؛ شیخ کلینی، محمد بن یعقوب؛ ترجمۀ هاشم رسولی محلّاتی؛ تهران: علمیّۀ اسلامیّه؛ ج ۱، ص ۵۴ تا ۶۰.