بسم الله الرحمن الرحیم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
حواسمان به این آمد و رفتنهای پرشتاب و عجول باشد...
به فصل و ماههای درگذر و روزهای بدونِ توقف...
نگاهمان را حواله کنیم
سمتِ صندوقچه ی خاطره های هزار رنگِ این روزها
و آن لحظه های بی حوصلگیِ کشدار
با هزار جور ژستِ اضافه اش...
مثلاً فکر کنیم همین حضرتِ پآییز جآن آمده
به روزگارمان رنگهای تازه بپاشد
و کامِ لحظه هایمان را بسی شکرین تر کند!
خرمالوها هم که به نظرت گس بیایند
ترش و شیرینیِ انار و دلبرانگیِ نارنگیها
چشمکی سرمستانه نثارت می کنند!
بهانه می آوری که هوای ابری و تیره
گرفتگی هایت را فزونتر می کند،دلسردتر می شوی!
می گویم آفتابِ خالصانه و به دور از کلافگیِ
حوالیِ ظهر که هست...
یادم باشد این پآییز کمی بیشتر خاطره
توی گلدانهای کُنجِ پنجره بکاریم
در جوارِ شمعدانیهای همیشه رفیق
که از این همه سکوتِ کشدار ؛ خوابشان برده...
بیا کمی بیشتر پآییز؛ به خانه بیاوریم!