بگذارید مچاله شوممانند سیگاری که دودش همه را آزار دادما

بگذارید مچاله شوم،مانند سیگاری که دودش همه را آزار داد،مانند کاغذی که پر بود از شعر های نانوشته،مانند روحِ فرتوتم،مانند چشم های پر اشکم؛
بگذارید له شوم،مانند غرور آن‌که با بی مهری شکاندمش،مانند مغز پر تنشم؛
بگذارید که بمیرم،مانند قلبِ وا مانده‌ام.
-کلآرا