اولین کسی که به رویاهایمان خیانت میکند، خودمان هستیم.

اولین کسی که به رویاهایمان خیانت میکند، خودمان هستیم.
چون باور میکنیم که آنچه هر شب در سر میبافیم و با فکرش لبخند میزنیم صرفا رویاست و باید رویا بماند.
ما خودمان عمدا شبیهِ رویاهایمان زندگی نمیکنیم. شبیهِ رویاهایمان عاشقی نمیکنیم.
کسی که دوستش داریم را توی رویا با زیباترین کلمات صدا میزنیم و بعد فردا صبح با کلماتی معمولی و بی‌احساس به عادتِ همیشه با او حرف میزنیم.
جرات نداریم مثل رویاهایمان عاشقی کنیم و معشوق را ببوسیم و لحظات عاشقانه رقم بزنیم.
جسارتش را نداریم مثل رویاهایمان زندگی کنیم و قدم برداریم سمتِ آرزوهایمان.
ترجیح میدهیم روزها همان آدمِ معمولیِ همیشه باشیم و روزمرگی کنیم و شب ها فقط رویا ببافیم و با رویا به خواب برویم.
هیچ کس ما را مجبور نکرده رویایمان را صرفا توی خواب ببینیم، جز خودمان.
شاید زندگیِ هیچکدامِ ما آنقدر ایده‌آل نیست که شبیهِ رویاهای هر شبمان باشد اما خودمان چقدر تحققِ آن منِ رویاییِ خود هستیم؟
نمیشود همانگونه که دوست‌تر میداریم زندگی کنیم و عاشقی کنیم و رویاهایمان را بسازیم؟