چقدر دلمان هوایت را دارد پیشمرگ

چقدر دلمان هوایت را دارد پیشمرگ
تو بزرگی
چونان لحظه ای که زمین و آسمان هر دو باران می خواهند.
ما به تو مدیونیم نه برای امروز و فردا ونه حتا چونانکه شیرین جانت را برای فردای بهتر ما فدا کردی.تو چگونه زیستن را به جهانی آموختی که تلاشت را برای آزادی کودکان تبارت ندید.آرین در فردای پس از آزادی،هر شادی کودکانه ای در بازیهای کودکان تبارمان در هر چهار سوی کردستان را مدیون تو می دانیم. چقدر لبخندت بوی زندگی می دهد.بوی عشق .بوی دوست داشتن.بوی عشق به زندگی ،به آزاد زیستن.ما همه را با تو معنا کردیم زیبا.امروز،تنهاکوبانی که نه،همه ی روژئاوای سربلند ما به خود مغرور است،تا ابد،چه که فرزندی چون تودارد.
به یادمان باش آرین.هر هنگام که می خندیم،هر هنگام که می زییم.ما به تو مدیونیم زیبا.
همهٔ انسانها به طور یکسان محکوم‌ اند که روزی بمیرند
ایستاده مردن، بهتر از زانو زده زیستن است.
آلبر كامو