وقتی اس ام اسی از مادرم می رسد غمگین میشوم؛ از شکل اس ام

وقتی اس ام اسی از مادرم می رسد غمگین میشوم؛ از شکل اس ام اس دادنش حتی. چشمهایش را ریز می کند و دکمه ها را سخت می فشارد. اس ام اس هایش همیشه جاافتادگی دارند. چند حرف را از قلم می اندازد یا کلمه ای را به شکلی غیر معمول می نویسد؛ یک شکل ِ ویژه که یادآوری می کند او با زحمت اینها را نوشته. انگار از درون یک زندان در فرصتی کوتاه با هزار بدبختی فرستاده شده باشند. در اغلب موارد اس ام اس می دهد و می پرسد برای شام برمیگردم یا نه؛ با کلمه های خودش، با حروفی که یادآوری مےکند او مادر است نه هر کس دیگر. مادری که عمق ِعشق به او را نمی شود سنجید. با دیدن اس ام اس هایش فقط گلویم فشرده می شود. آخ مادر! می خواستم بگویم اس ام اس هایت عاقبت دیوانه ام مےکند.
پدرم... او میگوید: این کارت شارژ را وارد کن. میگویم: بزن ستاره صد و چهل... و او مقاومت می کتد. برایش ساده است؛ اما نمی خواهد بازی ِجدید را بپذیرد. اینباکسش به شکللی بی رحمانه لبریز ِ اس ام اس های ِ بی احساس ِ ایرانسل است. هیچ کس به او اس ام اس نمی دهد و او نیز به کسی. ولی فقط یک بار، بله فقط یک بار به من اس ام اس داد. او همیشه به خاطر آلرژی ِ تنفسی آدامس مےجود. مےگوید گلویش را مرطوب می کند و بهتر نفس می کشد. در اس ام اس اش نوشته بود: "آدامس". همین! فقط همین یک کلمه. ننوشته بود آدامس بخر یا آدامس میخواهم . نه، فقط آدامس! وقتی خواندمش توی ِ خیابان راه مےرفتم. یادم می آید که ایستادم. فروریختم. یک کلمه و او چطور این را نوشته بود!؟ چقدر کم، چقدر کوتاه، چقدر غریب... آدامس...