بی وفا با حرف هایش غرق زخمم کرد و رفت

بی وفا با حرف هایش غرق زخمم کرد و رفت
هرچه لبخندش زدم،دیوانه اَخمم کرد و رفت

گفتمش آتش مزن! آتش مزن بر جان من
اشک ِ تمساحی بیامد شعله را کم کرد و رفت

خوااااستم یک عمر باشم سایه بالای سرش
همچو آهو بچه ای از سایه ام رَم کرد و رفت

در بهار چشم او چون ابر باریدم ولی
عاقبت این غنچه را محتاج شبنم کرد و رفت

زندگی با بار سنگینش حریف من نشد
در نهایت با نگاهی قامتم خم کرد و رفت

وقت رفتن روی دوشم کوهِ تنهایی گذاشت
بهر این بی همدمی ،صد غصه همدم کرد و رفت