ما آدمهای عصر دیجیتال دو اطاقخواب داریم

ما آدم‌های عصر دیجیتال دو اطاق‌خواب داریم.
یکی همان حجم کاغذ شده‌ای که بوی اسانس‌های فرانسوی و طرح سینمای ایتالیایی دارد، دیگری اطاق خیال.
اطاق دل.
اولی شاید گاهی؛ شاید با قید ابدیت تهی از احساس باشد.
هیچ مسافر و چمدانی را تماشا نکند.
گوش‌هایش شعر عاشقانه، واژه‌های صورتی نشنود اما اطاق دل قطعا در تمام ثانیه‌ها، یک مخاطب دارد.
مخاطبی که قاعده شیرین مالکیت را ترجمه می‌کند.
اطاق دل همیشه سرشار است.
سرشار از یاد یکی.
مخاطبی که چمدانش را به اختیار باز کرده‌است اما هیچ راه و نشانی برای بستن پیدا نمی‌کند.
سرشارم از تو.
سرشاری از من؟!