مرگ

مرگ:
تنها چيزى كه براى هممون اتفاق ميوفته و هيچكس از زمانش خبر نداره.
دقت كرديد چقدر دارم روى كلمه ى مرگ پا فشارى ميكنم؟
كى ميدونه كِى قراره بميره؟
چرا بايد به جاى لذت بردن، حواسمون به چرنديات پرت بشه؟
شش ماهى كه وقتم رو توى تركيه صرف ساختن رويا كردم اگه با همون پول ميرفتم سفر و ميگشتم چى ميشد؟ من شش ماه عمرم رو هدر دادم تنها تجربه اى كه به دست آوردم همين بود.
تو سال جديد نميخوام به خاطر چيزاى بعدى جايى كه توش هستم رو ناديده بگيرم پس حتى اگه تو زندان باشم يا جهنم، براى آزاد شدن منتظر نميمونم از همون لحظه لذت ميبرم به صداى نفسهام گوش ميدم از ديدن نور لذت ميبرم انقدر عميق زندگى ميكنم كه اگر مردم و همه چيز تاريك شد با لبخند برم به سمت نور.
كسى كه هدف داره حتى اگه به هدفش نرسه ولى در مسيرش بميره آدم خوشبختى بوده.
هممون روزاى سخت داشتيم پس نشستن و حسرت بقيه رو خوردن احمقانه ترين كار ممكنه.
هيچكس يك شبه خوشبخت نميشه.
نوك قله رو تماشا ميكنه و آروم آروم حركت ميكنه به سمتش شايد صد بار مسيرش عوض بشه اما مهم اينه داره ميره سمت قله حتى اگه هرگز بهش نرسه.
درسته؟