خشم زیاد و نداشتن مهارت در ابراز درست خشم ما را آرام

خشمِ زیاد و نداشتنِ مهارت در ابراز درستِ خشم، ما را آرام آرام سوق میدهد سمتِ تنهایی، سمت انزوا.
اگر زیاد پرخاشگری میکنیم و سریع واکنش نشان میدهیم ،سریع تخریب را شروع میکنیم و ناپخته خشم را خالی میکنیم،‌ یعنی بسیار ترسیده ایم.
خشمِ زیاد از ترسِ زیاد است.
اگر از دریچه ی شخصی به دنیا نگاه کنیم که مدام میترسد طرد شود متوجه میشویم چرا میلِ به تمام کردن و تخریب داریم! چون میخواهیم درد سریع تمام شود و نتیجه مشخص شود! مانند کودکی که منتظر است کتک بخورد و سریع قبل از انکه کتک بخورد خودش حمله میکند و فرار میکند.
دنیا از دید افرادی که زیاد پرخاشگری میکنند، دنیایِ ناامنی ست. این افراد همیشه آماده اند که از خودشان دفاع کنند و یا منتظرند که نشانه ای ببینند و حمله کنند. اگر بتوانیم دنیا را از دریچه ی نگاه آنها ببینیم، ترس و غم را حس خواهیم کرد. ترس از اینکه قرار است از جایی که نمیدانند کجاست تنبیه شوند برای همین همیشه برانگیخته اند و غم از اینکه قرار است طرد شوند؛ و واقعیتِ دردناک این است که رفتارِ ناپخته ی این افراد دقیقا هم آنها را تنها میکند و هم دیگران را تحریک میکند که آنها را سرزنش کنند.
بدانیم و درک کنیم که دنیا برای افراد پرخاشگر،محلی ناامن است و این افراد برای آرام تر شدن به کمک احتیاج دارند. اگر ما کمی در مقابل آنها صبورتر باشیم و شبیه به خودشان واکنش نشان ندهیم ، شاید بی قراری شان در رابطه‌ها کمتر شود و شاید ترسشان واقعی تر شود نه توهمی از هر لحظه طرد شدن.
آدمهایی که بسیار ما را عصبانی میکنند، دقیقا ما را تحریک میکنند، که یا آنها را طرد کنیم و یا تنبیه شان کنیم و بعد خودشان در سرزنشی عمیق گیر میکنند و ممکن است در سنین بالا آدمهایی تنها و منزوی شوند.
اگر بتوانیم صبورتر باشیم و آغوشی امن باشیم گاهی از دیدنِ بخش دیگری از شخصیتشان متعجب خواهیم شد؛ بخشی مهربان و رئوف که بسیار حمایت کننده است. «گاهی» قلبی بزرگ پشتِ آن چهره ی خشمگین، پنهان است.