شاید که ندانی غم ویران شدنم را

شاید که ندانی غم ویران شدنم را...

در برزخ این فاجعه مهمان شدنم را...

جنگیدن بی وقفه ی من هر شب و هر روز...

آنسوی اگرهای تو پنهان شدنم را...

هرگز تو نفهمیدی و رفتی که نبینی...

پیوند من و بهمن و گریان شدنم را...

بعد ازتو به آغوش خودم بوسه زدم تا...
 
کمتر بکشم درد زمستان شدنم را...

تقصیر نگاه من و اصرار خودت بود...

با ثانیه ها وارد بحران شدنم را...

بازنده ی این قصه ی پر درد منم من...

بیچاره نفهمید پشیمان شدنم را...

شاعر شده ام تا همه ی شهر بدانند...

دلدادگی و بی سروسامان شدنم را...