برو ای جان که دست از دِل کِشیدَم

برو ای جان که دست از دِل کِشیدَم
بِجُز آشُفته بازاری نَدیدَم
به هَر آدَم وَفا کردَم بَلا شُد
گُلی از باغ و بُستانی نَچیدَم
بَلا گردانِ هر وا مانده گَشتم
شِکاری بودم و آسان رَهیدَم
گَهی بَر حالِ زارِ خود بِخندَم
گهی گریان به دِل آیَد نویدَم
طلوعِ زِندگی با شادِمانیست
من از روزِ اَزَل بَر غَم دویدَم