غُروبی سَرد  و  دِلگیر و خَموشَم

غُروبی سَرد  و  دِلگیر و خَموشَم
یکی   اُفتاده   دَر بَندِ وحوشَم
نِشَسته  سَردی  دوران  به  گِردَم
َاَمان  از  توسَنِ   مَستِ  چَموشَم
گَهی  بَر چَپ  کِشَد  گاهی  میانه
گَهی وِرد  و سُخَن خواند بِگوشَم
نمی دانم که این وارسته  از خود
چه می خواهد زجان ژنده پوشَم
به هر سو  تازَد  و  میدان  بگیرد
شُدَم شعله کِش و آتش فُروشَم
تو گوئی آمد اَربابِ تطاول
عَجَب بازیچه ی نَقش و نُقوشَم!