سحر ششم

سحر ششم
چه لحضه های قشنگی؛ دوباره اشک و دعا
زمان توبه ما و دوباره ماه خدا

برای پاک شدن آمدم به درگه تو
تویی که سفره گشودی برای خیل گدا

مرا محبت "حیدر" به سفرهٔ تو رساند
و سجده های پدر ، مادرم که نذر شما

رسیده روز ششم اهل روضه بسم الله
دخیل نام علی شیرخوار کرب و بلا

تمام تشنگی ما فدای طفل رباب
که تشنه بود و سه شعبه رسید بی پروا

کنار ماه عطش٬ ماه صبر و استغفار
دوباره زنده شده داغ ظهر عاشورا

غرور ِ مشک شکست و کنار علقمه ریخت
علَم به گریه نشست از شهادت ِ سقا

کنار سفرهٔ افطار و گریه بر این داغ
که جان سپرده چرا تشنه٬ زادهٔ زهرا(س)؟!

امیدوارم و خواندم پس از دعای سحر
فقط دعای فرج را به عشق آل عبا(ع)

خدا کند که بیاید همین؛ همین جمعه
به حق حضرت سلطانِمان؛ امام ِ رضا(ع)!