بیشتر ما طوری تربیت شدهایم که بطور مداوم برای هدف بعدی و

بیشتر ما طوری تربیت شده‌ایم که بطور مداوم برای هدف بعدی و باز هم بعدی تلاش کنیم. حال آن که اگر در طول رسیدن به این اهداف، شادی را از خود دریغ کنیم، اگر به خودمان بقبولانیم که لذت ما تنها در گروی رسیدن به آرزوهای‌مان است، در داخل چرخه‌ی بدون پایان خواستن و صبر کردن، و صبر کردن و خواستن اسیر می‌شویم. اگر منتظر آمدن روزی خاص باشیم تا شاد شویم، تا لذت، اشتیاق یا موفقیت را تجربه کنیم، در این صورت در توهمی بسر خواهیم برد که حس و حال درون ما را می‌گیرد و توانایی لذت بردن از همین لحظه را از بین می‌برد. اشکالی ندارد اگر درباره آینده فکر کنیم و یا اهداف خود را مشخص کنیم؛ در حقیقت اگر بخواهیم به حداکثر توان خود برسیم، چنین کارهایی ضروری خواهند بود. اما زندگی کردن با رویای «یک روز ... » زندگی حقیقی را از ما می‌گیرد.


دبی فورد