آرزویی است مرا در دل که روان سوزد و جان کاهد

آرزویی است مَرا در دل ، که رَوان سوزد و جان کاهَد..
هَردَم آن مَرد هَوَسران را ، با غَم و اَشک و فُغان خواهَد..
به خُدا دَر دِل و جانَم نیست ، هیچ جُز حَسرَتِ دیدارَش..
سوختَم اَز غَم و کِی باشَد ، غَمِ مَن مایه یِ آزارَش..
شَب دَر اَعماقِ سیاهی ها ، مَه چو دَر هالِه یِ راز آیَد..
نِگَران دیده به رَه دارَم ، شایَد آن گُمشُده باز آیَد..
سایه ای تا که به دَر اُفتَد ، مَن هَراسان بِدَوَم بَر دَر..
چون شِتابان گُذَرَد سایه ، خیره گَردَم به دَرِ دیگَر..
هَمه شَب دَر دِلِ این بَستَر ، جانَم آن گُمشُده را جویَد..
زین هَمه کوشِشِ بی حاصِل ، عَقلِ سَر گَشته به مَن گویَد..
زَنِ بَد بَخت، دِلِ افسرده ، بِبَر اَز یاد دَمی او را..
این خَطا بود که رَه دادی ، به دِل آن عاشِق بَد خو را..
آن کَسی را که تو می جویی ، کِی خیالِ تو به سَر دارَد..
بَس کُن این ناله وَ زاری را ، بَس کُن او یارِ دِگَر دارَد..
لیکَن این قِصه که می گویَد ، کِی بِنَرمی رَوَدَم دَر گوش..
نَشَوَد هیچ زِ اَفسونَش ، آتَشِ حَسرَتِ مَن خاموش..
می رَوَم تا که عَیان سازَم ، رازِ این خواهِشِ سوزان را..
نَتَوانَم که بَرَم اَز یاد ، هَرگِز آن مَردِ هَوَسران را..
شَمع، اِی شَمع به چه می خَندی؟ ، به شَب تیره ی خاموشَم..
به خُدا مُردَم اَز این حَسرَت ، که چِرا نیست دَر آغوشَم..!
#فُروغ‌فَرُخزاد..
¹⁴⁰⁰/⁶/²⁷