ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ... ﺩﻭ ﺗﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ... ﺩﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﯾﺪﻡ ، ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺮِ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﯼِ ﺩﻭﺗﺎ ﮐﻔﺘﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻣﺮﮒ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﻢ
ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﺁﺧﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ...
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﺮﺧﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﺯﺧﻢ ، ﺳﻬﻢ ﺗﻨﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺷﻤﻨﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ
ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﻣﺰﻩ ﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻭ ﺍﻟﮑﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﺷﻌﺮ ، ﻣﻦ ﺭﺍ ﻭﺳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﻫﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﺎﻥ ﭘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺑﯿﺖ ﺍﻭﻝ ﮔﺮﻩ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺷﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺑﯿﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﺖ ﻓﻘﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ
ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ...
ﭘﯽِ ﺗﺎﺭﺍﻧﺪﻥ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪﻡ ﺑﻮﺩﯼ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﭙﯿﺪﻡ ﺑﻮﺩﯼ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﯼ ، ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻮﻡ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻟﺞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭘﯿﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺸﻮﻡ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺗﻮ ﺧﺎﮐﻢ ﺑﮑﻨﺪ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻼﮐﻢ ﺑﮑﻨﺪ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ِ ﮐﻢ ﺭﺍ ﺑُﮑُﺸﻢ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑُﮑُﺸﻢ
ﺁﻩ ... ﺑﺪﺭﻭﺩ ﮔﻞ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺑﯽ ﮐﺲ ﻣﻦ
ﺁﻩ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺯﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﻣﻦ ...
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ ﻏﻢِ ﺩﺭ ﺯﺧﻢ ، ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ ﮔﻞ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﻮﺩ
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﻧﺸﻮﺩ
ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﻨﻢ
ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ، ﺑﻌﺪ ِ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﮑﻨﻢ
ﮐﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﻧﻌﺶ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﻦ ﺑﺪﻫﺪ
ﮐﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﺪﻫﺪ ...