نزار قبانی یه جا میگه:

نزار قبانی یه جا میگه:
أنا لا أضعف
إلا حین أشتاقُ إلیک ...
من کم نمی‌آورم
مگر زمانی که دلتنگت شوم .‌.‌.
راستش را بخواهی از این جمله واقعی تر نیست...
خودت هم یادت هست که زمانی که دلتنگت میشدم تنها زمانی بود که در زندگی کم می آوردم...
هجوم خاطرات زمان دلتنگی آدم را رنجور میکند...
هزار فکر و خیال... و شک...
شک به اینکه:
"هیچگاه عشقی در میان نبوده...
همه اش همان دوست داشتن غریزی بوده و نه بیشتر...
هیچوقت واقعا دوستم نداشته... "
هجوم شک را اما تنها یادآوری برق نگاهش زمان دیدار و "دوستت دارم" موقع وداع کم رنگ میکند...
آری یارجان...
من دوباره کم آورده ام...
این را اشکهای بی وقفه بین جزءجزء نمازم شاهد است...
و لرزیدن شانه هایم به وقت سجده آخر...