صداکن مرا

صداکن مرا،
صدای توخوب است.
صدای توسبزینه ی آن گیاه عجیبی است،
که درانتهای صمیمیت حزن می روید.
درابعاداین عصرخاموش،
من ازطعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیاتابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
وتنهایی من شبیخون حجم تراپیش بینی نمی کرد.
وخاصیت عشق این است.
★سهراب سپهری.