خستم

خستم
حتی کلمه ی بینهایت هم برای توصیف اندازش کمه
خستم ، از این زندگی که جز غم هیچ پدیده ای برای نشون دادن بهم نداشت
خستم ، از خودم که نمیتونم توی هیچ چیز خوب باشم
خستم ، از این ادمای سمی که فقط به فکر خودشونن
خستم ، از این خانواده ای که سلامت روان بچه ها شون هیچ اهمیتی براشون نداره
خستم ، از دوست هایی که فقط تا وقتی براشون مفیدی باهات دوستن
خستم ، از این جامعه ای که نصفش زوال عقل ، نصفش جن.ده ، نصفش فرصت طلب و نصفش افسردن
خستم ، از این خراب شده ای که اسمش مدرسست و فقط مایه ی عذاب دادن دانش اموزه
خستم ، از روزایی که همش تکراریه و باید کلا درس بخونی و بعد از تموم شدن درست ترجیح بدی استراحت نکنی چون باید غرغرای مامان و باباتو تحمل کنی
خستم ، از کشوری که مردمش معتقدن تو فقط با دکتر شدن خوشبخت میشی و علاقه هاتو با خودت باید توی گور ببری
خستم ، برای کودکی که زود فقرو فهمید! و با جمله ی (پول نداریم باشه برای بعدا) بزرگ شد
خستم....
خستم....
و توصیفش امکان ناپذیره
silence