چقدر وقته اینجا ننوشتم!

چقدر وقته اینجا ننوشتم!
آدم وقتی هی بزرگتر میشه با خودش یه عهد هایی میبینده که حاصل از تجربشه
یه روز با خودم عهد کردم که هیچ وقت از ناراحتی های بی خودیم ننوبسم
ناراحتی هایی که منشا بی اساس دارن و می دونی خیلی زودگذر و سطحی ان..
بعد از اون عهد محکم امشب کم آوردم، کم که نه حالا بعد چند سال چند خط هم از غم های بی خودی بنویسی چیزی نمیشه که.. از کجای دنیا چی کم میشه جز اینکه یه کوچولو تو دلت خلوت میشه!
امشب از ناراحتی میگم که خیلی عجیبه... از قلبم، از طپش و نبض هاش که سالهاست تلاطمی رو لمس نکرده..
چه مسخره!
چی میگم؟
واسه همین چیز مسخره دارم گریه میکنم؟
آره...
همین چیز مسخره که امشب خفه ام کرده
مثلا ناراحت این باشی که که چرا از کنار آتیش تو دل تاریکی شب خاطره ای نداری؟
یا مثلا کنار ساحل رو ماسه ها...
گاهی از سنگ بودن خودت بدت میاد...
از این وسواس ها بدت میاد
از این دیده نبودن ها دیده نشدن ها هم بدت میاد...
شب که می رسه
آدم خودشه و خداش...
دوستم میگفت خدا هم دردت رو میدونه هم راه درمانش رو
خیلی حرف قشنگی اومد برام
اینکه نخوای توضیح بدی چی به چیه
نخوای توضیح بدی چه خبره چرا حالت بده
نخوای هزار جور قصه ببافی که طرف متوجه منظورت بشه و بد برداشت نکنه...
فقط میگی خدااا،
و دیگه سکوت میکنی
دیگه نیاز به هیچ حرف اضافه ای نیست
بهش میگی خودت که میدونی!!!
حالا بیا درمانش رو بگو
اونم بگه چشممم
فقط قبلش بیا بغلم
بیا که دلتنگم!!♥️