به بهانه روز مادر میخوام بنویسم از مادرها و مادری

به بهانه روز مادر میخوام بنویسم از مادرها و مادری.
از اینکه مادرها هم انسانن و اَبَرانسان نیستن، فرشته نیستن، مقدس نیستن، کامل نیستن و با این هندونه زیر بغل زدن‌ها نمیشه و نباید که ازشون انتظار داشته باشیم تمام خودشونو خط بزنن و فدای فرزندانشون بکنن.
نباید توقع داشته باشیم هیچ مادری خطایی نکنه. نباید فکر کنیم که مادرها خسته و کلافه نمیشن و حق ندارن غر بزنن. نباید فکر کنیم که مادرها هیچ اشتباهی نمیکنن و مجبورن که کل ۲۴ ساعت روز رو یک مادر کامل و ایده آل باشن چون که مادرن و بهشت زیر پای اون‌هاست.
زن یک انسانه، زنی که فرزندی به این دنیا میاره هم همچنان یک انسانه و هر انسانی حق داره زندگی کنه، از زندگیش لذت ببره، اهداف شخصی خودش رو دنبال کنه، گاهی برای خودش وقت بذاره، توی وجودش نقاط تاریک و روشنی داشته باشه و گاهی خطا کنه.
هیچ انسانی در این دنیا کامل نیست. زن‌ها هم با ازدواج کردن یا مادر شدن کامل نمیشن. چون کمال حد مشخصی نداره و یک انسان همیشه میتونه رشد کنه. مادرها اتفاق شگفت‌ انگیزی رو تجربه می‌کنن و طبیعتا همراه با فرزندشون رشد میکنن و قد میکشن و بزرگ میشن. اما با دادن شعارهایی مثل مادرها فرشته‌های زمینی هستن و مقدس و کاملن و بهشت زیر پای اون‌هاست، یک روز در سال تحویلشون میگیریم و بهشون کادو میدیم و تبریک میگیم و بقیه سال انتظار داریم بدون خستگی و کلافگی همیشه و همیشه نقشی که ازشون انتظار داریم رو تمام و کمال انجام بدن.
مادرها نه ماه فرزند رو تو وجود خودشون پرورش میدن، دو سال بهش شیر میدن، بهش غذا میدن، لباسشو عوض میکنن، تر و خشکش میکنن، یک عمر ازش مراقبت میکنن، تربیتش میکنن و بزرگش میکنن و خالصانه‌ترین و بی‌قید و شرط‌ترین عشق دنیا رو به فرزندشون میدن و اغلب از خودشون میگذرن به خاطر بچه‌شون اما ولایت و حضانت و اختیار اون فرزند همیشه برای پدر و جد پدریه.
همه جا اسم پدر رو میپرسن اما اگر کسی خطایی کنه میگن مادرت تربیتت نکرده! همه‌ی بارها همیشه روی دوش مادرهاست.
و من یاد گرفتم که واقع بینانه و منطقی نگاه کنم و به جای شعار دادن سعی کنم در حد توان خودم قدمی بردارم برای ساختن زندگی بهتر و برابرتر برای انسانی به اسم مادر