ششصد سال درهای آسمان باز نشده بود

ششصد سال درهای آسمان باز نشده بود.
وحی نازل نشده بود.
ششصد سال، زمین نگاه ملتمسانه‌اش را به آسمان دوخته بود.
حال آن روزگار را علی(علیه السلام) این‌طور وصف کرده:

اَرْسَلَهُ عَلی حینِ فَتْرَة مِنَ الرُّسُلِ؛
خدا محمدش را وقتی فرستاد که فاصله میان پیامبرها زیاد شده بود

و طُولِ هَجْعَة مِنَ الاُْمَمِ؛
خواب غفلت امت‌ها طولانی شده بود

وَ اعْتِزام مِنَ الْفِتَنِ،
فتنه‌ها جدی شده بود

وَ انْتِشار مِنَ الاُْمُورِ؛
امور حیات بشر از هم گسیخته بود

وَ تَلَظٍّ مِنَ الْحُرُوبِ؛
آتش جنگ‌ها شعله‌ور بود

وَ الدُّنْیا کاسِفَةُ النُّورِ؛
و دنیا توی کسوف نور بود

قَدْ دَرَسَتْ مَنارُ الْهُدی؛
نشانه‌های هدایت کهنه شده بود

وَ ظَهَرَتْ اَعْلامُ الرَّدی...
و نشانه های گمراهی نمایان شده بود...
(خطبه ٨٩ نهج‌البلاغه)


می‌ بینید؟!
حالِ زمانه‌ی ما هم انگار بی‌شباهت به هنگامه‌ی بعثت نیست.
شاید خدا مهدی‌اش را همین‌روزها بفرستد،
همین‌روزها که دنیای ما هم توی کسوف نور است...