آقای من

آقای من!
این جمعه‏ ها، با گریه‏ هایم آشنایند، امّا با آمدنت غریبه.

این جمعه‏ ها، گریه‏ هایم را شنیده‏ اند و اشک‏هایم را دیده ‏اند؛
اشک‏هایی که بی‏تو، تمامی ندارند.

هر روزم بی‏ تو بارانی‏ست و چشم‏هایم جز اشک، واژه‏ای را درک نمی‏کنند،
امّا...مولای من!
می‏ترسم!

می‏ترسم از این‏که این اشک‏ها، عادت چشم‏هایم شوند و این گریه ‏ها، که برای تواند.
آقای من! این اشک‏ها، آبروی منند و اعتبار من.

با گریه نامه ‏ها که نوشتم، نیامدی
ترسم از این‏که گریه شود عادتم، بیا!