خ بهداروند/M:
خ بهداروند/M:
ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺻﺒﻮﺭﺗﺮ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺗﺮ، ﺭﻓﯿﻖﺗﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ
ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ
ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﮔﻞ ﺑﺨﺮﯼ، ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﯽ، ﮐﺎﺩﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ،
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺥ ﻭ ﻓﻠﮏ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؛ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﺁﺩﻡ، ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ
ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ .
ﺳﺮﻭﺗﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﯽ، ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ .
ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ
ﺳﻼﻡ ﻭ ﺷﺐﻫﺎ، ﺑﯽ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ – ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ
ﺍﺳﺘﯿﮑﺮﻫﺎﯼ ﺗﻠﮕﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ - ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ.
ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﺎ ﻣُﻬﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ
ﺷﺎﻥ، ﺑﺎ ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻣﯽ
ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﻋﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ، ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺖ
ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺠﻮﯾﯿﻢ.
ﺗﻮﯼ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻓﺸﺮﺩﻥ
ﻟﺐﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﯾﺪﺍﺭ.
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽﺁﯾﺪ .
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ ﺁﺩﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ، ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ
ﺳﺎﺑﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﭘﺎﻧﻮﯾﺲ : ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺟﺪﺍﯾﯽ، ﺧﻮﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﯽ، ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ، ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ،
ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ، ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭﻟﯿﻌﺼﺮ، ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﺠﺮﯾﺶ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ.
ﻣﯽﺭﻭﯼ ﻭ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ
ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻪ ﻏﺬﺍﯾﯽ، ﻧﻪ
ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﮐﻢ ﺷﮑﺮ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ .
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ، ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺫﻭﻕ ﺩﯾﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯽ .
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﭼﻄﻮﺭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ؟ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻦ ﻫﻦ، ﺑﺪﻭﻥ
ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ.
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ .
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﺮﺯﮔﺮ
ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺻﺒﻮﺭﺗﺮ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺗﺮ، ﺭﻓﯿﻖﺗﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ
ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ
ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﮔﻞ ﺑﺨﺮﯼ، ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﯽ، ﮐﺎﺩﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ،
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺥ ﻭ ﻓﻠﮏ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؛ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﺁﺩﻡ، ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ
ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ .
ﺳﺮﻭﺗﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﯽ، ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ .
ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ
ﺳﻼﻡ ﻭ ﺷﺐﻫﺎ، ﺑﯽ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ – ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ
ﺍﺳﺘﯿﮑﺮﻫﺎﯼ ﺗﻠﮕﺮﺍﻡ ﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ - ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ.
ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﺎ ﻣُﻬﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ
ﺷﺎﻥ، ﺑﺎ ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻣﯽ
ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﻋﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ، ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺖ
ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺠﻮﯾﯿﻢ.
ﺗﻮﯼ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻓﺸﺮﺩﻥ
ﻟﺐﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﯾﺪﺍﺭ.
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽﺁﯾﺪ .
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ ﺁﺩﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ، ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ
ﺳﺎﺑﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﭘﺎﻧﻮﯾﺲ : ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺟﺪﺍﯾﯽ، ﺧﻮﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﯽ، ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ، ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ،
ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ، ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭﻟﯿﻌﺼﺮ، ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﺠﺮﯾﺶ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ.
ﻣﯽﺭﻭﯼ ﻭ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ
ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻪ ﻏﺬﺍﯾﯽ، ﻧﻪ
ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﮐﻢ ﺷﮑﺮ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ .
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ، ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺫﻭﻕ ﺩﯾﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯽ .
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﭼﻄﻮﺭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ؟ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻦ ﻫﻦ، ﺑﺪﻭﻥ
ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ.
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ .
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﺮﺯﮔﺮ
۱.۶k
۰۲ مرداد ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.