کاش می شد برای همیشه رفت

کاش می شد برای همیشه رفت ؛

به سکوت و آرامش یک خانه ی روستایی ...

هر صبح ، لا به لای بوی کاهگل ، زیر سایه ی

درخت گردو نفس کشید ، آرامش گل های

بنفشه را بغل کرد و با نوازش بالهای پروانه ، آرام شد .

کاش می شد جای ساکتی رفت و با احساس های خوبِ جهان ، خلوت کرد .

اینجا دلت می گیرد از بی مهریِ آدم ها ،

آدم هایی که مدام ، در حالِ دویدن اند ؛

برای رسیدن به قافله ای که مدتهاست کلّ آرامشِ این شهر را دزدیده ...

باید کوچ کرد به جایی که کوچه های خاکی اش بوی نابِ زندگی می دهند و در دلِ

سادگیِ خانه هایش می توان عاشق بود و هر شب با خیالِ درختان گیلاس خوابید ...
.