—تو را در این سکوت جست و جو کردم.

—تو را در این سکوت جست و جو کردم.
وجودت را برای خود دیکته کردم،بارها تکرار کردم که تو در منی،در هر لحظه ای از وجود من نفس می کشی و صرفا من بینایی ام را از دست داده و دیگر قادر به دیدنت نیستم ولی احساست می کنم . در گوشه گوشه ی خاطرات،در میان تپش های قلب،در میان نفس های کوتاه و منظم،در میان جمعی از صدا ها قادر به تشخیص توام عزیز جانم،می گویی دیوانگی ست؟! سالهاست که بعد دیدنت عقل و هوشی در من نمانده و مانند یک مترسک تو خالی ولی با لبخندی لبالب از خنده از روی تپه ی بلندی به غروب آسمان زل می زنم . دلیل این ذهن از هم پاشیده تویی شیرینم،تویی که دیگر یادی از منی که دلشکسته و فرسوده شده ام نمی کنی،اصلا به خاطرت هم خطور نمی کند که منی با این نام و نشانی در جایی دلتنگ دیدن ستاره های چشم های توام.