سقوط خان طومان بیشتر از آنکه بر اثر غفلت نظامی رخ داده با

سقوط خان طومان بیشتر از آنکه بر اثر غفلت نظامی رخ داده باشد بر اثر غفلت سیاسی و دلخوش کردن به مذاکرات و توافقات با دشمن واقع شده است.

این حادثه در کنار همه پیام ها و درس هایی که دارد، می تواند برای ما حاوی عبرتی مهم باشد؛ و آن اینکه دلخوش کردن به مذاکره و توافق با دشمنی که آشکارا قصد زدن ریشه و برانداختن تو را دارد بسیار ساده لوحانه است.

باید عبرت گرفت و دانست که دشمن پشت میز مذاکره همان دشمن پشت خاکریز است که یونیفرمش را در آورده و کت و شلوار پوشیده.

ایرادی ندارد ؛ برای رسیدن به اهدافت با او حرف بزن اما لبخند نزن ، با او دست به یقه شو اما دست نده ، با او چانه بزن اما قدم نزن و...

باید عبرت گرفت که دوست انگاشتن دشمن تو را به چنان خوابی عمیق فرو خواهد برد که تنها با خوردن زخمهای کاری از آن بیدار خواهی شد. زخم هایی که پیکره تاریخ معاصر ما آکنده از آنهاست و شاید حادثه خان طومان در برابر آنها اصلا به چشم نیاید.

خان طومان که گذشت اما خدا کند مسئولان ما در عرصه های دیگر مملکت داری از مسائل اقتصادی و سیاسی گرفته تا دغدغه های فرهنگی-اجتماعی دلخوش به میز مذاکره و چشم براه عواید خیالی آن نباشند؛ که اگر باشند باید منتظر زخم های کاری تر بود.