مهدی رضازاده

استاد "مهدی رضازاده" شاعر، نویسنده و منتقد گیلانی، زاده‌ی سال ۱۳۳۴ خورشیدی، در صومعه‌سرا، است.




▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
رودی خروشان
سمت بادهای مخالف می‌تازد.

ابرها هاشور می‌زنند
تنهایی خزان را

تن به خستگی روز سپرده‌ایم
گم می‌شویم
در متن‌ها
هجوم تند کلمه‌ها

آرام نمی‌گیریم
بسان برگ‌ها
شعله‌وریم
زبانه می‌کشیم.


(۲)
آتشی افروخته‌ام
با همین کلمه
جرقه‌هایش را ندیدی؟!
چه شعله‌ها
سر بر آورده
از دودی که فواره می‌شود
نهان در نهان
از چه می‌گوید
شعری که از دهان چاه برآمده
از قعری که قلاده بود و قل و زنجیر
قفل کدام لحظه و
کدام دقایق نرفته است؟
که دود تا دود
می‌پاشد بر سقف بلندی
که روشنایش
گم شده است.


(۳)
دختران من
با لب‌های بسته می‌خندند
خنده‌هایشان
بغض‌های فرو خفته‌ست
در هق هق تابستان

با ترس می‌گذرند
پسران دختران
از کنار خیابان درختان
پارک‌ها. ماشین‌ها
گشت‌ها
هراسیده نگاه می‌کنند.


(۴)
باریده‌ام
در پگاه بی‌گاهان
در آفتاب بی‌غروب
حتا از گلوی پرنده‌ای در وحشت شکار

شب همه شب

باریده‌ام
با ماه و ستارگانی که ابرها بلعیده بودند.

هنوز می‌توانید
فریادم را
از حنجره ناودان‌ها بشنوید
و این رود پر خروش
که مشت می‌کوبد بر خاموشی صخره‌ها.


(۵)
صدای گلنگدن
سایه‌ای دوان دوان
آه... تنها
یک گلوله
کافی‌ست.



گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی