عاشقانه

بعد از این دلشوره ای از جنسِ باران میشوم
پرسه ی عصرانه ی خیسِ خیابان میشوم
باشد اصلا این بهارِ آرزو ارزانی ات
غرقِ اندوهِ طبیعت های بی جان میشوم
رقصِ پرشورِ نسیم از شاخه دورم میکند
برگِ خشکِ گوشه ی پائیزِ ایوان میشوم
قهوه ی قاجاری ات کم داده بر بادم مگر؟
خیره بر ته مانده های فالِ فنجان میشوم
آخرِ این قصه من هم مثل "داش آکل" شبی
با همان لوطی گری دلتنگِ "مرجان" میشوم
سر به جنگلهای گیلان میگُذارم ، اشکبار
کوله ای بر دوش و دور از شهرِ تهران میشوم