از دلگیری شب هایش که بگذریمتنهایی آدم را بزرگ میکند

از دلگیری شب هایش که بگذریم؛تنهایی آدم را بزرگ میکند
آنقدر که بدون دستی روی شانه ات هم می توانی صبوری کنی
بدون مرهمی، درد هایت را فراموش کنی
بدون آغوشی، بغض هایت را فرو بدهی و لبخند بزنی
آنقدر که دیگر انتظارت از آدم ها تمام میشود
و یاد میگیری
روی هیچ بنی بشری حساب نکنی
که آدم ها همه رهگذر اند
منتها اسم بعضی هاشان "رفیق" است، بعضی "غریبه"
که در آخر هیچکدام برایت نمی مانند
هر کسی که کارش با تو تمام شود، می رود
اما زخم بعضی ها کاری تر است
همان ها که نزدیک تر بودند، عزیز تر بودند...
در نهایت یاد میگیری فقط به پاهای خودت تکیه کنی
فقط برای خودت اشک بریزی
فقط برای خودت بخندی
و جز برای خودت احساست را خرج نکنی...
باور کن همه رهگذر اند
قلبت را دو دستی بچسب
این آدم ها،
ویرانش می کنند...
و در آخر تو میمانی و قلبی که هر تکه اش را پیشِ کسی جا گذاشته ای!