«جبران می کنم،جبران می کنم،جبران می کنم»

«جبران می کنم،جبران می کنم،جبران می کنم»
گوش من این جمله رو ازش خیلی شنیده بود... هر بار آرامشم رو‌ بهم می ریخت و با رفتارهاش رو مغزم رژه می رفت،بهم می گفت «جبران می کنم»
خودش بهتر از هر کسی می دونست آدم جبران کردن نیست ولی اون غرق عادت هاش بود. عادت به داشتن کسی،عادت به رفتارهایی که صفر تا صدش اشتباه بود،عادت به بحث کردن و عذرخواهی... آخرین عادتش هم گفتن دروغ معروفش بود «جبران می کنم»
آخرین بار وقتی گفت جبران می کنم،فقط خندیدم به یاد تمام جبران کردن هایی که فقط حرفش رو زده بود.بهش گفتم جبران نکن، اصلا هیچ کاری نکن...فقط تنهام بذار.
هر چیزی اولین بارش سخته، مثل تنهایی، مثل دلتنگی، مثل رفتن ... پس رفتم.حالا وقتی خوب فکر می کنم می بینم خیلی از ما خودمون رو تو زندان آدم هایی قرار دادیم که بهمون وعده ی جبران گذشته رو دادن... وعده ی نفس کشیدن، وعده ی بازگشت آرامشی که خودشون از ما گرفتن اما هیچ کدوم از وعده هاشون حقیقت نداشته، فقط می خواستن تو زندانشون بمونی... همین.
گذشت کردن خیلی خوبه خیلی، ولی تا وقتی که شور و شوق زندگیت رو پای وعده های دروغ آدما از بین نبری، تا وقتی که بخشیدن وظیفه ت نشه، تا وقتی که به زندان آدما عادت نکنی...