من آن شمعم که تا روشن کنم کاشانه خود را

من آن شمعم که تا روشن کنم کاشانه خود را

ز سوز غم بسوزانم  پر پروانه خود را 

پریشان شد دلم از بی وفایی ها و من اکنون

رها سازم به حال خود دل دیوانه خود را

ز خون دیده بنویسم به روی صفحه این دل

تمام داستان عشق را افسانه خود را

هنوز از عشق میسوزم میان عشق و خاکستر

ندیدم عاقبت آن دلبر جانانه خود را

شقایق های صحرایی همه پژمرده اند اما

ز خاک درفشان می جویم آب و دانه خود را