استخاره

اصرار کردم استخاره بگیری...
مجوز ماندن و رفتنم باید با دستهای خودت امضا میشد... با اصرار میخواستی موضوع استخاره را بدانی. من اهل دروغ به تو نبودم. اهل جواب رد دادن هم.
+ میخوام سفر برم...
_ توی این اوضاع کرونایی؟ کجا میخوای بری؟
+ نمیدونم عزیزجان، قم، مشهد... هرجایی جز اینجا...
چطور میگفتم بو برده ام که چشمهایت دیگر عاشق نیست و من آدم ماندن و نخواسته شدن یا کم خواسته شدن نیستم.چطور میگفتم این دوری، این فاصله ها، این آینده بدون هیچ توقعی، این آخر بودن برای کسی که تمام عمرش اول بوده چقدر دردناک است...
بالأخره جواب استخاره را برایم فرستادی:
و ما تو را جز بشارت دهنده و انذار دهنده نفرستادیم...
جواب سنگینی بود. باید می‌ماندم و این ماندن یعنی پذیرفتن تمام آنچه از آن فراری بودم...
باید قید تمام خودم را میزدم... باید همه تو میشدم...
خدا هم صحه گذاشته بود که تو فقط همینی... تکلیفی بر گردنت گذاشته ایم و تو مکلف به آنی...
تو مکلف به بودنی با تمام رنجهای بودن...
تو مکلف به عاشق بودن و معشوق نبودنی...
تو مکلف به اضطراب و چشم به در دوختنی...
تو مکلفی به امتحان عاشقی ...
و من گفتم سمعا و طاعتا...
بار امانتی که هیچکس با علم به سنگینی اش برنداشت و نخواهد داشت به دوشم گرفتم...و شهید خواهم شد... مگر جز این است که :
من مات من العشق فقد مات شهیدا
تمام
#الهام_جعفری
#دل_و_عقل