خست ام

ـــخــستــہ امـ …

از صبورے خــستـــہ ام …

از فــَریــــادهایے که در گـــلویـــم خفـہ مانـد …

از اشـــــــک هایــی که قـاه قـاه خنــــده شـ? …

و از حــــرف هایے که زنـــده بہ گـــور گــَشت در گــورستا??ِ دلـــــم

آســــا?? نیست در پــَس خـــنـده هاے مصــنوعے گریــہ هاے دلت را ،

در بــی پنـــاهیت در پشت هـــــزارا?? دروغ پنهـــا?? کنے …

ایــــ?? روزهــا معنے را از زنـدگـــے حذف کــر?ه امـ …

برایـــم فرق نمــےکــُنـد روزهایـــم را چگونــہ قربانـے کنمـ