در دوران کودکیم ابرها نشان مهربانی بودنداما حالا نه

در دوران کودکیم ابرها نشان مهربانی بودند....اما حالا نه...ظاهرشان دیگر مرا گول نمی زند....
شب ها ...
نشان بی رنگیند...
اما ماه می آید و این سلطه بی رحمانه را می شکند...
وای از ان روزی که ابرها هم شریک شب شوند....
کاش ماه هم قدرت خورشید را داشت...
از این همه تاریکی راه عبوری داشت...
ستاره ها هم بیایند کمک نمی شود...
از این همه بی رنگی شب متنفرم...
شما را نمی دانم...