دلتنگیهای آدمی را

دلتنگی‌های آدمی را
باد ترانه‌ای می‌خواند،
رویاهایش را
آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد،
و هر دانه‌ی برفی
به اشکی نریخته می‌ماند.
سکوت
سرشار از سخنان نا گفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نیامده.
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو
و من.