روزی که میمیرم، صفحه گوشیم با هر نوتیفی که میاد خاموش و ر

روزی که میمیرم، صفحه گوشیم با هر نوتیفی که میاد خاموش و روشن میشه ولی هیچکس جوابگو و بیننده اون پیاما نیست، باد از پنجره وارد اتاقم میشه، همه چیز مرتبه و هیچکس خونه نیست؛ آهنگای مورد علاقم دیگه پلی نمیشن و گالریم دیگه هیچوقت دیده نمیشه و کسی نیست که با دیدن محتواش ذوق کنه، محبت آمیز ترین پیاما برای همیشه بدون دیده شدن میمونه، کسایی که منو دوست دارن تازه گریه هاشون ساکت میشه و اونایی که منو می‌شناسن فقط راجب مرگم تاسف میخورن، صدای خنده ها و گریه هام دیگه هیچوقت توی چهار دیواری اتاقم پخش نمیشه، شنونده هیچکس نیستم و حتی اگر کسی بخواد خالی بشه فقط رو بروی قبرم میایسته و حرفاشو توی دلش بهم میزنه در حالی که دیگه چیزی جز یه سکوت سرد و همیشگی از من دریافت نمیکنه ، یکم میگذره و کم کم همه عادت میکنن و همه چیز طوری میشه که انگار از اول منی وجود نداشته و مخاطبای گوشیم به این فکر میکنن که احتمالا یا اینترنت ندارم یا گوشیم خراب شده و کم کم فراموشش میکنن، کم کم همه چیز محو میشه و تنها چیزی که از من میمونه یه مشت خاطرست که هر روز بیشتر از قبل فراموش میشه.