زن که باشی

زن که باشی
موهایت را بلند می کنی
می بافی و روی شانه ات آویزان می کنی
زن که باشی
موسیقی شاد تورا سرِذوق می اوردو با تمام عشوه ها و ترفندهای زنانه ات
دل می بری از نت به نت ملودی ها...
زن که باشی
رنگ هارا خوب می شناسی و دست رفاقت می دهی با هررنگ، در هرزمان، به فراخور حالت
و نفس می کشی در هوای دلدادگی
اما...
وقتی کوچ کنی از خودت...
وقتی فراموش شوی از ذهنت
دیگر نه مویی می خواهی برای بافتن ، نه عشوه ای داری برای دل بردن و نه رنگی می خواهی برای نفس کشیدن...
موهایت را کوتاه می کنی!
واین اعتراضی ویرانگر است
البته به شیوه ای زنانه!
اعتراض به تمام آنچه که می خواستی و نشد...
اعتراض به تمام دیده شدن هایی که خیلی دیر اتفاق افتاد...
خیلی دیر.
[معصومه جودت]