Fهر روز با انبوهی از غمهای کوچک. گم می شوم در بین آدمهای کوچک غمهایمان اندازه ی صحرا بزرگند ما را نمی فهمند آدمهای کوچک با آنکه بیهودست اما می سپارم زخم بزرگم را به مرهم های کوچک