*کُکا و کُکا گری....*(برادر ، داداش)

*کُکا و کُکا گری....*(برادر ، داداش)
👈 تقدیم میشود به کُکاهای بامرام
✅ از آن زمان که در دعواهای کودکی لاف می دادم که: * سی کُکام میگوم بیا بزنتت،* فهمیدم واژه کُٰکا واژه ای است برای لحظات سخت، واژه ای است برای لحظه هایی که ترسیده ای، برای لحظه ای که همه امیدهایت نامید می شود، هیچ واژه ای به اندازه واژه کُکا دلت را قرص نمی کند. کُکا اگر از تو بزرگتر بود گاهی شانه هایش را قلنگ گامهایت می کرد و تو از ارتفاع قدش با غرور دنیا را از نگاه می گذراندی. بزرگ می شدیم و کُکیا هم بزرگ، آرزوها متفاوت و گاهی کُکیا هم متفاوت می شدند. متاسفانه بعضی کُکیا بر روی هیچِ دنیا به هم پشت پا می زدند! وقتی از پدر می پرسیدم پسر های فلانی چرا چنینند؟ می گفت کُکا گری ندارند، بی عرضه اند. از آنجا آموختم کُکا گری عیار سنجیدن عرضه آدم هاست. بعدا با همه گیر شدن فرهنگ پایتخت نشینان در فرهنگمان، عرضه جای خود را به مرام داد. کُکایای بامرام می شود همان ککایای باعرضه.
ککایای باعرضه ام، هر جا هستید مواظب خودتان باشید که هیچ نعمتی در دنیا به اندازه داشتن یه کُکای خوب نیست...
*کُکا، کُکا رو ول نمیکنه
کُکا، بدش هم خوبه...