سر میکشم چای تلخ را

سر میکشم چای تلخ را !
ریه هایم را
دود سیگار می بلعد !
غصه میخورم !
بغض میخورم!
می زنم بیرون از خانه
کمی هوای مسموم شهر را هم تناول میکنم
نگاه تمسخرآمیز مردم شهر را نیز
از دیوانه ی رهگذری فحش میخورم
تنه میخورم از تنومندی
به جرم بی حواسی مُشت میخورم
و همراه همه این ها حسرت تو را میخورم!
ترکیب پیچیده ای که غذای روحم میشود هرشب
و در آخر روی تختم از چشمانم بالا می آورم این ترکیب لعنتی را !
غذای لذیذی نیست!
خیلی هم تلخ است!
ولی هرچه که باشد خیال تو با من است
توهم حضورت زنده نگه میدارد مرا!


"یاشار بلوری نیا"