گرچ مولانا نبودم شمس تبریزم شدی

گرچہ مولانا نبودم شمسِ تبریزم شدی
آمدے چشم و چراغ باغِ پائیزم شدی

عشق تقدیرم نبود اما تو با اعجازِ خود...
نوش داروے دل و طبع غزل خیزم شدی

شاعرِ خوبے نبودم، آمدے با خوبیَت...
لطف ڪردے مطلعِ اشعارِ ناچیزم شدی

زندگے در چنتہ اش شادے ندارد جز تو ڪه...
خندہ بر لب هایِ از اندوہ لبریزم شدی

آخ میچسبد ڪنارت عاشقے یڪ جور خاص...
در هجومِ گریہ ها لبخند یڪ ریزم شدی

با تو ویرانے عزیزم اتفاق محشریست...
من خراسان میشدم هرجا ڪہ چنگیزم شدی

ناگهانے آمدے تا عشق را معنا ڪنی...
گرچہ مولانا نبودم شمسِ تبریزم شدی

‌
    ‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‎