جز مدح دوست لب به سخن وا نمیکنم

جز مدح دوست، لب به سخن وا نمی‌کنم
معنای پاک اسم تو در هیچ واژه نیست
من با پیاله دست به دریا نمی‌کنم
در وصف آستین سخن را به هیچ روی
صد سینه حرف دارم و بالا نمی‌کنم
من ذره‌ام که خانه‌ی خورشید خویش را
از هیچ کس به جز تو تقاضا نمی‌کنم
ای گنبد همیشه معطر به عطر اشک
جز در حریم کوی تو مأوا نمی‌کنم
در آستان بخشش تو چون حضور شمع
جز با سرشک و شعله مدارا نمی‌کنم
آن قدر سربلند بر ایوان نشسته‌ای
کز دور هم به جز تو تماشا نمی‌کنم
پیش تو دست مثل علف می‌زنم به خاک
چون سرو، سر به سوی ثریا نمی‌کنم
نامم اگر غلام رضا هست خویش را
با نردبان اسم تو بالا نمی‌کنم