نه که فکر کنی بیخود و بی جهت یک جای دنیا را به دور از تو

نه که فکر کنی بیخود و بی جهت یک جای دنیا را به دور از تو انتخاب کرده ام و دارم زندگی ام را میکنم,
و از ان دلدادگی کذایی ام گذشته ام و هر روز با وقایع جدیدم روبه رو میشوم...
یا فکر کنی پیش خودت که عجب,,,
اخر دوست داشتنش همین بود?
ته ته تهش,
یعنی تا ابدی که میگفت اینجا بود?
نه عزیز دل,
نه جانم,
من فقط فهمیده ام وقتی یکی را دیوانه وار دوست داری و او هیچ کاری برایِ ماندن و بودنت که نمیکند حتی فندک میگیرد زیرتمام حسادت هایش تا آتشی تر بشوی,
همان که بارها بهش دوست داشتن را گوشزد میکنی و اون اما بارها با خنده ردّش میکند ,
که فکر میکند همیشه هست این دوست داشتن کذایی,
یا فکر کنی او که نمیرود,
دلش را جوری برده ام که کسی دیگر نمیتواند....
و مغرور بشی که کسی چمّ و خمش را بلد نیست,
شاید کسی دیگر نتواند,
اما کنار همان دوست داشتن کذایی چیزی هست به اسم دلزدگی,
یعنی انسان برسد به همان نقطه انگشت میکند در دهانش و همه ی دوست داشتنش را یک جا بالا می آورد,
همه ی دلبستگی اش را,
همه ی وابستگی اش راهم,
تا دیگر ذلّت خاری اش را نبیند,
از کنارت که میرود سبک ترین انسانِ عالم است....
و تو سنگینی از نبودن هایت,
از حماقتهایت....
از گند زدن هایت..